Στο ertnews και στην εκπομπή Newsroom με τους Μαριλένα Γεραντώνη και Μάκη Προβατά μίλησε ο πρόεδρος της ΕΣΑμεΑ και του European Disability Forum Ιωάννης Βαρδακαστάνης το Σάββατο 23 Νοεμβρίου, ενόψει της 3ης Δεκέμβρη, Εθνικής και Παγκόσμιας Ημέρας Ατόμων με Αναπηρία.
Μπορείτε να την παρακολουθήσετε εδώ https://youtu.be/V7acJ3GIQt8?si=DKlLV9gWsqgE4-fF
Επισυνάπτεται όλο το κείμενο της συνέντευξης.
Σχετικά με την 3η Δεκέμβρη, ο κ. Βαρδακαστάνης τόνισε ότι «δεν είναι ημέρα για πανηγύρια και γιορτές αλλά είναι ημέρα κοινωνικής λογοδοσίας, ελέγχου και δικαιωμάτων. Την 3η Δεκέμβρη όλοι όσοι αποφασίζουν σε όλα τα επίπεδα οφείλουν να παρουσιάσουν τι έκαναν όλη τη χρονιά με βάση τις δεσμεύσεις τους και τι σχεδιάζουν να κάνουν για την επόμενη χρονιά με βάση τα σχέδιά τους. Αν υπάρχει κάτι για να γιορτάσουμε είναι η αναπηρία ως κομμάτι της ανθρώπινης ποικιλομορφίας.
Στην ΕΣΑμεΑ φέτος επιλέξαμε να εστιάσουμε σε ένα κορυφαίο θέμα την Υγεία. Και επιλέξαμε να το κάνουμε με ένα πολύ επιστημονικό τρόπο μέσω του Παρατηρητηρίου Θεμάτων Αναπηρίας της ΕΣΑμεΑ, ένα θεσμό που παράγει στατιστικά στοιχεία και ελέγχει πολιτικές. Φέτος διενεργήσαμε μία διαδικτυακή έρευνα (στην οποία) έχουν λάβει μέρος εκατοντάδες άτομα με αναπηρία χρόνια και σπάνια πάθηση, μιλούν οι ίδιοι, απαντούν σε 50 ερωτήσεις». Είναι εντυπωσιακός ο αριθμός των ατόμων που έλαβαν μέρος και τα αποτελέσματα θα παρουσιαστούν στις 2 Δεκεμβρίου σε συνέντευξη Τύπου.
Για τις συντάξεις των συγγενών ατόμων με αναπηρία: Μέχρι το 2015 πριν έρθει το τρίτο μνημόνιο ίσχυε ο νόμος 3232/2004 επί αειμνήστου Ροβέρτου Σπυρόπουλου, 25 χρόνια, ή 7.500 ένσημα ανεξαρτήτου ορίου ηλικίας. Από το 2015 αυτό καταργήθηκε μπήκε το 55 (ηλικιακό όριο) που σταδιακά έγινε 62 σταδιακά και πιστεύω ότι η κυβέρνηση πρέπει να το λήξει τώρα. Πρέπει να συμφωνήσουμε ότι πρέπει να κατέβει το 62, με το 62 παίρνεις μειωμένη σύνταξη έτσι κι αλλιώς.
Για την τιμητική σύνταξη της μητέρας παιδιού με αναπηρία: Ζητάμε από τον πρωθυπουργό όπως ο πατέρας του έδωσε τιμητική σύνταξη στην πολύτεκνη μάνα, αυτός να δώσει τιμητική σύνταξη στη μάνα ατόμου με αναπηρία που αφιέρωσε τη ζωή της γιατί το κράτος δεν έκανε καλά τη δουλειά του. Το σύστημά μας κυρίως τις μητέρες μεγάλης ηλικίας τις έχει αδικήσει σκληρά. Γιατί δεν υπήρχε, και ακόμη δεν υπάρχει, οργανωμένο κοινωνικό κράτος που να παρέχει στήριξη κυρίως στα άτομα με βαριά αναπηρία, νοητική αναπηρία, σύνδρομο Down, αυτισμό, πολλαπλές αναπηρίες κλπ. (Οι μητέρες τους ) δεν εργάζονταν και δεν εργάζονται , δεν είχαν και δεν έχουν ασφάλιση, δεν έχουν σύνταξη.
Για το θέμα της απασχόλησης των συνταξιούχων με αναπηρία: Ως ΕΣΑμεΑ το ζητούσαμε από το 1999, καθώς το ζήτημα της απασχόλησης των συνταξιούχων με αναπηρία δεν είναι απλά ένα ζήτημα απασχόλησης. Είναι ένα ζήτημα που αλλάζει το δόγμα γύρω από την αναπηρία. Ένα άτομο που έχει πάρει αναπηρική σύνταξη, που έκανε την α’ εργασία στη ζωή του που δεν μπορεί να την κάνει με την αναπηρία του/ χρόνια/ σπάνια πάθηση κλπ. που του εμφανίστηκε στη ζωή του, το ατύχημα που είχε κτλ., μπορεί με επανακατάρτιση, με απόκτηση νέων δεξιοτήτων να κάνει μια άλλη δουλειά και να είναι χρήσιμος στον εαυτό του, στην κοινωνία, στην οικογένειά του και να νοιώθει όμορφα. Γιατί η εργασία δεν είναι μόνο το εισόδημα, είναι η συμμετοχή στον κόσμο, στη ζωή την ίδια. Το διεκδικήσαμε εμείς με πάθος και χαιρετίσαμε την απόφαση να το κάνει πράξη.
Για τα ΚΕΠΑ: Έχουν γίνει πολλά βήματα προόδου χωρίς να έχουμε φτάσει σε σημείο να είμαστε υπερήφανοι για το σύστημα αλλά έχουμε κάνει ένα σοβαρό βήμα και πρέπει σιγά σιγά και σοβαρά να χτίζουμε πάνω σε αυτό, να το εξυγιαίνουμε, να το εκσυγχρονίζουμε, να το μεταρρυθμίζουμε, από την κατάρτιση των γιατρών ώστε να μην κάνουν λάθη, τις μικρότερες αναμονές για εξέταση, την προσβασιμότητα των χώρων, την αναμόρφωση του Κανονισμού κλπ.
Για την προσβασιμότητα: Θα πρέπει να γίνει σαφές σε όλους μας ότι όταν μιλάμε για προσβασιμότητα μιλάμε για «αλυσίδα προσβασιμότητας». Δηλαδή αν υπάρχουν κατοικίες προσβάσιμες, αν ο άνθρωπος μπορεί να βγει από το σπίτι του και να κινηθεί στο πεζοδρόμιο, αν μπορεί να πάρει το λεωφορείο, το τραμ, το τρένο κλπ. να πάει στη δουλειά του, αν μπορεί να κάνει ότι κάνετε εσείς στην καθημερινότητά του, να έχει την ανεξαρτησία να πάει στο εστιατόριο, στο θέατρο οπουδήποτε. Εάν δεν μπορεί να τα κάνει όλα αυτά η αλυσίδα δεν λειτουργεί. Και όταν δεν λειτουργεί η αλυσίδα δεν υπάρχει προσβασιμότητα: Υπάρχουν πάρα πολλές οάσεις προσβασιμότητας και αυξάνουν: στην έρημο του απροσπέλαστου περιβάλλοντος.
